henson, Uderzyłem podobnie, tylko w lewą stronę
henson pisze:
Przez dwa miesiące leżałem w szpitalu z nogą na 10cio kilogramowym wyciągu w takiej pozycji:
Najgorsze to co może być w szpitalu to wyciąg. Ja musiałem się na tym męczyć 2 tygodnie, bo zabrakło takich długich prętów w hurtowni. Ani nie można położyć się na boku (a tylko tak zasypiam), ani nawet załatwić (do basenu... Przez to jak pojechałem do łazienki na wózku to ją zapchałem
) Po prostu nic nie można
henson pisze:
Po zdjęciu wyciągu była nauka chodzenia (oczywiście nie obyło się bez zaniku mięśni).
x2
szyjka_66 pisze:
To sie nazywa dyskusja na wysokim poziomie. Przezyj powazny wypadek na jednosladzie, a pogadamy o "jakis tam wypadkach".
Właśnie
szyjka_66 pisze:
Gdy siedziesz 3 miesiac na dupie i nie mozesz wstac to chcac czy nie chcac zastanowisz sie czy bylo to konieczne.
W pełni się z tobą zgadzam.
Przed wypadkiem i tak bardzo uważnie przyglądałem się drodze, bo wiadomo, że trzeba myśleć za innych. Ale teraz jak np jade z tatą samochodem i widze samochód dojeżdżający z prawej strony do skrzyżowania już mi się wszystko przypomina. Ale najlepiej starać się o tym zapomnieć.
XxCzaruś pisze:
jak w niego stuknąłem to wpadłem na dach tego malucha i spadłem na ziemię wszystko się tak szybko działo
byłem w takim szoku ,że nawet bólu nie czułem zaraz przyjechała policja karetka i tata
Dokładnie. Ja pamiętam jak uderzyłem i nagle tylko przed oczami migało mi czarne, białe, czarne, białe i tak z może 6/7 razy. Nagle znalazłem się na ziemi 25metrów dalej. Początkowo myślałem, że nic mi nie jest i że zaraz wstane. Dopiero widok mojej nogi koło głowy uświadomił mi, że mam prze..... jest ze mną bardzo źle. Mimo tego nie bolało mnie nic. Przylecieli ludzie, pytali o adres, imię, telefon do taty, bo swojego nie mogłem wyjąć. Zadzwoniłem do ojca i od razu "Tato, miałem cracha, jakaś baba wpie$%^$% się we mnie na Mazowieckiej, przyjedź szybko, dzwoń po mame" Oczywiście na początku było wielkie KU!!!!
Potem działa się reszta, wykręcili mi noge, załadowali do karetki, coś tam robili i wiele innych ciekawych akcji.
Cała historia tego zdarzenia zajęła by całą strone. Więc nie będę tego tu pisał.
Mimo tego to co usłyszałem od Pani psycholog mówienie o tym jak najwięcej przynosi efekty. Człowiek szybciej o tym zapomina i kojarzy to z tragedią, staje się mówić o tym normalnie jak o wielu innych rzeczach.
Wiem, że mało kto to przeczyta, bo trochę to zajmuje, ale powiem wam tyle i możecie się ze mnie śmiać. Nawet teraz, pisząc tego posta poryczałem się na klawiature. Możecie się śmiać i drwić, ale ktoś kto naprawdę przeżył podobną historię mnie zrozumie.
Zrozumieją tylko naprawdę prawdziwi pasjonaci i nawet osoby które wiedzą co to jest jazda na 2 kółkach. Szkoda, że w całym moim gimnazjum nikt tego nie rozumie...
I mimo tego, że moja mama nawet przed wypadkiem bała się o mnie jak za każdym razem wyjeżdżałem to ja i tak chcę wrócić do jazdy. Rozumie mnie tata, który sam jeździ ale też nie chce, żebym dalej pomykał na 2 kółkach. Chociaż i tak wiedzą, że ja prędzej czy później wrócę
seb94
) 
