Witam szanownych Kolegów i oczywiście Koleżanki też!

Mam przyjemność eksploatować Junkersa Vintage rocznik 2021 wyposażonego w GY6 na wtrysku. Nie jest to zasilanie "gaźnikiem elektronicznym", ale pełen wtrysk. Idzie ten chinol jak diabli, i tu od razu zaznaczam że problemy znane z gaźnikowych wersji są mi nieznane. Pali zawsze, nigdy nie gaśnie, nie dławi się, działa równo, książkowo. Ale nie o tym mowa.

Problem jaki widzę, to brak jakichkolwiek informacji dotyczących tego systemu zasilania. Nic Internet o nim nie mówi, przynajmniej w naszym ojczystym języku. Gdy wpiszę "139QMB wtrysk" wyskakują owe "gaźniki elektroniczne". Nawet na stronie importera tylko w nagłówku jest wzmianka o spełnianiu normy kopcenia Euro 5, natomiast w tabeli danych widnieje ów "gaźnik elektroniczny" znany z wersji smrodzenia Euro 4.

Napisałem do importera zapytanie o oznaczenie aparatury wtryskowej. Otrzymałem takie dane:


Dostałem też "schemat instalacji wtrysku" który już z nazwy nie jest tym o czym piszę bo rysunek zatytułowany jest "Evaporative emission control system" co oznacza układ zapobiegający ulatnianiu się oparów paliwa do atmosfery.

Na obudowie sterownika wtryskiwacza znajdującej się w miejscu gaźnika wiadać oznaczenia: GY6-45 oraz SED121-ED12-0012.

I teraz pytanie: czy ktoś miał styczność z jakąkolwiek dokumentacją do tego wtrysku?

Będę bardzo wdzięczny za pomoc.

-- 17 lip 2022, 11:44 --

Temat wtrysku nie został jak widać rozwiązany, ale korzystając z okazji coś - niecoś napiszę o tematycznym Junkersie, bo właśnie stuknął równo rok jak go mam i jednocześnie puknęło 11 tysi nawiniętych na koła.

Jak w ogóle zostałem posiadaczem tego sprzęta? To był zwykły przypadek - szukałem dla siebie jakiegoś kolejnego jeździdełka, wlazłem do salonu, patrzę na to, na tamto, kręcę nosem, w końcu mówię sprzedawcy że ja to bym chciał coś co nie wygląda jak skrzyżowanie pięknej Zdzichy z pod remizy z promem kosmicznym (bo tak teraz te wszystkie chinole wyglądają), a on na to prowadzi mnie do pomieszczenia gdzie akurat trwa składanie nowo-przybyłych skuterów i pokazuje mi brązowego Vintage mówiąc:
- To jest coś dla pana!
Popatrzyłem na sylwetkę i powiedziałem jedyne co można było:
- Ech, przekonał. Pakuj pan.
Trzy dni później śmigałem na tematycznym Junaczku, co ma miejsce do dziś...

Postaram się teraz i w następnych postach omówić co i jak z tym sprzętem. Może się to komuś przyda.

Tak jak pisałem, Junkers Vintage to chinol. Ale nie jest to tandeta z najniższej półki. Jest to półka średnia, bo z żadną Aprilią czy Peżotem równać się nie może. Ale i cena jest ze średniej półki - dałem za funkiel-nówkę skutra siedem trzysta.

Jak się nim jeździ? No, powiem że wspaniale. Koła 12", więc jest w miarę. Hampel przód tarcza, tył - klasyka szczęki, ale działa to bez zarzutu. Dziury wybiera nie najgorzej, wytrząsaczem jajec jest niezbyt mocnym. Jeśli chodzi o sterowność, to jest całkowicie neutralny.

Silnik - największa zaleta, a być może i wada - pełen wtrysk. I o tym będę dalej się rozwodził, bo reszta odkurzacza nie przysparzała mi dotąd żadnych problemów.

Kultura pracy wtryskowca jest nieporównywalna z gaźnikową wersją. Pali zawsze, trzyma obroty jak trzeba, idzie jak burza. I co ważne chla 1,8l na setkę w trasie, zaś w manewrach miejskich nie przekracza 2l.

Silnik nie ma żadnych ograniczników ani obrotów, ani mocy. Tak samo wariator nie ma żadnych blokad mechanicznych. Regulacja wymaganego prawem ograniczenia Vmax odbywa się poprzez czujnik magnetyczny współpracujący z wypustem na dzwonie sprzęgła, który jest połączony ze sterownikiem i odcina... i tu najważniejsze - nie zapłon, a wtrysk. Czyli nie ma żadnych szarpnięć znanych z regulacji poprzez brak iskry. Po prostu skuterek rozpędza się do 59km/h (tyle wyświetla licznik, w rzeczywistości jest to ok. 52 km/godz.) i dalej nie idzie, bo dawki paliwa zostają odcięte (widać to na niebieskiej diodzie na sterowniku która mruga gdy waha jest tłoczona w dolot), ale powtarzam - dzieje się to bardzo miękko.

Odpięcie zabezpieczenia to kwestia rozłączenia jednego kabelka na wsuwkę, co daje dostęp do możliwości że ho-ho! Jedno jest pewne - jakby jeszcze popracować nad mapą wtrysku, to tam w tym cylinderku parę kucyków by doszło. W każdym razie silnik hula jak trzeba z jedną tylko małą wadą.

Moim zdaniem wadą wtrysku jest niemożność naprawy - jak coś mu nie pasje, to potrafi przygasnąć po zejściu z obrotów i potem trzeba odczekać pół minuty aby znów odpalił. Nic tam się nie podpompuje, nic się nie podreguluje, nie podczyści. Trzeba cierpliwie pokręcić kilka razy starterem i tyle - silnik stopniowo załapuje. Na szczęście zdarza się to raz na tysiąc kilometrów i nigdy nie sprawiło innych kłopotów niż minutowa przerwa w jeździe. I tu niestety obawiam się momentu, gdy sterownik padnie - na mechanicznym gaźniku zawsze jakoś się dojedzie, a tu dupa blada - nic się nie zrobi.

Dobra - koniec na dziś, dalsze wrażenia z eksploatacji opiszę za jakiś czas, a będzie tam o dość ciekawej awarii jednak nie będącej awarią samego skutra, więc już zapraszam na następny odcinek.

Czekam

_________________

https://www.youtube.com/watch?v=wY-1Xa20Hb0 <= Zostaw SUBA! Dziękuję !

DOŁĄCZ DO NASZYCH GRUP SPRZEDAŻY :

https://www.facebook.com/groups/skutermaniacy/
https://www.facebook.com/groups/maniacymoto50/
https://www.facebook.com/groups/maxiholicy/

Opowiem Wam dziś o awariach jakie mi się wydarzyły, a właściwie bardziej o błędach konstrukcyjnych Junkersa i nie tylko. Zachęcam do lektury, bo może cuś* komuś się przyda.

Co mnie zachwyca w Vintage – już wiecie: wspaniale pracujący silnik, wygoda i wygląd który jest obłędny, perfekcyjny, idealny. Ale co mnie wkurza? Niedoróbki.

Weźmy na ten przykład filtr powietrza – w Euro5 nie dano klasycznej „trumienki” znanej z wersji Euro4, tylko taką obłą puszkę we wnętrzu której znajduje się plastikowa przegroda dzieląca przestrzeń na pół z zatopionym na stałe filtrem papierowym. Już pomijam fakt braku tych wkładów w sprzedaży i że można było by zastosować tę tekturę na całej powierzchni, nie tylko w małym „okienku”, ale najbardziej wkur… jest to, że filtr nadaje się do pchania karuzeli.
Jest zwyczajnie nieszczelny i przy jeździe w deszczu wnętrze zalewa się błotem, zaś przy jeździe na sucho silnica ciągnie syf bokami. Wadą jest mała twardość plastiku obudowy ściskającej owy wkład, która zwyczajnie schodzi się tylko przy wkrętach, a dalej zostają cipy, którymi od góry leje się szajs.

Co tu dalej wkurzającego? Mały zbiornik paliwa i złośliwy wskaźnik jego poziomu. Zbiornik, o przepraszam – zbiorniczek, ma jedynie 4,2 l wahy (dokumentacja podaje 4,5 ale chyba chińskich litrów) czyli zasięg skutra wynosi jakieś 220 km jak się go zatankuje na centralnej podstawce (o niej też będzie!), bo jak na bocznej, to tylko niecałe 4 włazi, co powoduje, iż trzeba chama zalewać co drugi dzień jak się deko więcej jeździ.

Junkers ma na kierownicy typowy elektroniczny zegar ze wskazówkowym obrotomierzem i ciekłokrystalicznymi wskaźnikami przebiegu, prędkości, napięcia ładowania i ilości paliwka. O całym tym bajerze jeszcze opowiem w przyszłości, ale teraz skupię się na wskaźniku opału. Składa się on z takich 7 kresek z których pierwsza gaśnie po przejechaniu 120 km. Ale wtedy ma się radochę – „O! Przejechałem tyle, a dopiero jedna działka zeszła! No to na baku z tysiąc kilometrów zrobię!”. Dupa blada. Zgaśnięcie pierwszej krechy oznacza, że zostało jeszcze benzynki na 100 km, bo następne linijki gasną już co jakieś 15-10 km. Gdy zacznie migać wyświetlacz, znaczy mamy rezerwę – wtedy jeszcze może dojedziemy ze 25 kilosów.

Centralny podnóżek (była o nim wzmianka) jest tak skonstruowany, że nie dość że trudno go utrafić nogą (kopka przeszkadza, boczek zasłania), to jeszcze trzeba mieć naprawdę krzepę, aby stukilowy motór nań postawić. Deptać trza całą siłą i jeszcze za kierownicę ciągnąć! Jeździłem np. Suzuki Kataną gdzie skuter sam stawiał się po naciśnięciu dźwigni podnóżki. Tutaj mamy siłownię, i raczej dla niewiast pozostaje jedyni ta podpórka z bokowca.

A teraz wisienka na torcie, czyli opowieść warsztatowa!

Był wrzesień zeszłego roku. Skuterek miał przejechane 2000 kilo. Dzień piękny, słoneczny, ciepły. Przyjechałem do celu bez problemu, załatwiłem sprawy, wsiadam na Junaczka, kręcę rozrusznikiem i… nic. Jeszcze raz. Nic. Zawsze palił od strzała. Co jest!? Wyłączam, załączam stacyjkę, ruszam bocznym podnóżkiem. Nic. Chamidło kręci, ale nie pali. W końcu załapał. Ale od tego czasu tak średnio mu szło palenie, a i na wolnych potrafił przygasnąć.
Jadę do serwisu dilera (sprzęt na gwarancji) – tam mechanior kręci nosem, że nie wie co to. Może zawory, może moduł… Ale modułu nie ma, a czasu na sprawdzenie zaworów też nie. W końcu jednak wracam do domu z buta – warsztat ma sprawdzić. Oczywiście przez dwa dni nic się w działaniu nie zmieniło, choć widziałem że do klawiatury zaglądali, a pan majster tradycyjnie stwierdza: „Niech pan jeździ, jak się rozsypie, to wtedy pomyślimy”.
Wkurwia mnie takie podejście, ale cóż – to nie Romet 023 gdzie samemu wszystko się naprawiało. Tu są komputery i elektronika.

W końcu zdesperowany myślę: „Wymienię świecę!”. Kupiłem nową (nie ważne jakiej firmy) i wkręciłem. Naciskam starter… O ja pierniczę, jest jeszcze gorzej! Wprawdzie odpalił z półobrotu, ale przerywa jak stara Wusaka dziadka. „No to spier… zapłon” myślę. Założyłem starą świecę – działa. Jeszcze raz nową – tnie zapłony, na obroty nie wchodzi. Idę do sklepu, oczywiście reklamacji burak-sprzedawca nie uznaje, więc kupuję zapłonnik innej firmy. I o dziwo wszystko w Junkerze wraca do stanu z przed awarii! Uff!...

Co zauważyłem – układ zapłonowy jest wrażliwy na jakość świec, a właściwie niszczy słabe świece. Jedna wytrzymała 10, druga 300 kilometrów, inna 800, jeszcze inna 1500. Dopiero irydowe całkiem nieźle sobie dają radę. Wymieniłem teraz jedną po 8k, choć dobrze chodziła.
Spytany o te dziwnie krótkie żywoty sprzedawca odpowiedział szeptem: „Panie, tera wszystko podrabiajo.”

Starczy na dziś tej opowieści, a w następnym odcinku opowiem o zmaganiach z najbardziej upierdliwym narządzie sprzęta, czyli przekładnią CVT, której rozkminienie zajęło mi kupę czasu, potu i hajsu.

Pozdrawiam wszystkich którzy dotrwali do końca!

*) zwieśniaczenia wprowadzam do tekstu celowo, aby się lepiej czytało. W końcu mój nick zobowiązuje. Chrum! Kwik!